مهارتهای جدید برای به حداقل رساندن مقاومت کودکان

اجازه مقاومت دادن به کودک برای همکاری است، منظور این نیست که فرزندان شما کورکورانه فرمانبردار و مطیع شما باشند. گرچه در مواقعی ممکن است دلتان بخواهد که فرزندتان بی چون و چرا به گفته های شما توجه کند، مهارتهای جدیدی هست که می توانید مقاومت کودک را به کمک آن به حداقل برسانید. مقاومت اگر از حدی بیشتر نشود چیز بدی نیست. برای جلب همکاری کودک، بچه ها باید بارها و بارها احساس کنند که شما به حرفشان گوش می دهید. درست همان طور که شما به حرف آنها گوش می دهید. اما مقاومت گه گاهی بچه ها در برابر پدر و مادر چیز بدی نیست.
بچه ها باید تجربه کنند که همان طور که آنها به حرف شما گوش می دهند، شما هم صحبت های آنها را می شنوید.
مقاومت بچه ها اگر به درستی از ناحیه پدر و مادر حمایت شود به تدریج به آنها امکان می دهد که از دنیای احساسات درون، آرزوها، خواسته ها و نیازهای خود آگاه شوند. در نهایت بچه ها این گونه به اشخاص با اراده تبدیل می شوند. این اراده بعداً تفاوت میان شکست و موفقیت آنها را رقم می زند. دارندگان اراده قوی موفق می شوند و بی اراده ها تن به تسلیم می دهند. بالغ ها بدون اراده کسانی هستند که در کودکی با چالشهای ناچاری زندگی روبه رو نشده اند. انگیزه ای برای تحقق رویاهای خود ندارند.

چهار مهارت برای به حداقل رساندن مقاومت
مهارتهای تربیتی مثبت به جای توقع اطاعت، از مقاومت بچه ها برای تقویت اراده و میل آنها به همکاری استفاده می کند. کوشش های مکرر برای شکستن اراده کودک با استفاده از پرورش تهدید و ارعاب، از میل طبیعی کودک به همکاری می کاهد. اما اگر اراده کودک سرکوب و در هم خرد نشود، تمایل او به همکاری یشتر و مقاومتش به حداقل می رسد.
می توانیم بدون خدشه دار ساختن اراده کودک، مقاومات او را به حداقل برسانیم. استفاده از چهار مهارت زیر ما را در رسیدن به این هدف یاری می دهد:
1 ـ گوش دادن و درک کردن
2 ـ آماده کردن و ساختار دادن
3 ـ پرت کردن حواس و جهت دادن
4 ـ آداب و آهنگ.
بچه ها برای اینکه از مقاومت شدید خود دست بردارند و میلشان به همکاری بیشتر شود، به درک، ساختار، آهنگ و جهت احتیاج دارند. تا زمانی که این نیازها مرتفع نشوند، علاقه ای به همکاری در بچه ها شکل نمی گیرد. برای مثال، به کمک مهارتهای جدید گوش دادن، پدر یا مادر می توانند نشان دهند که احساسات، خواسته ها، آرزوها و نیازهای فرزندانشان را می بینند، می شنوند و درک می کنند. وقتی این نیاز به درک شدن برآورده می شود خود به خود از مقاومت کودک کاسته می شود و میل به همکاری در او افزایش می یابد.
گرچه همه ی بچه ها این نیاز را دارند، اما هر کودک موجود منحصر به فردی است و ممکن است در زمینه ای نیاز بیشتری داشته باشد. اگر کودکی در درک شدن نیازمندتر باشد، بدین معنا نیست که نیازهای دیگر ندارد. همه اینها نیازهای مهمی هستند، اما ممکن است یک یا دو نیاز مهمتر باشد.

چهار مشرب (خلق و خو)
بچه ها دارای چهار مشرب متفاوت هستند و به همین دلیل است که بعضی اوقات به یک روش جواب بهتری می دهند. با شناسایی این چهار مشرب می توانید از یکی از چهار مهارت موجود برای به حداقل رساندن مقاومت آنها استفاده کنید.

بچه های حساس به شیده شدن و درک گردیدن نیاز دارند
نخستین مشربی که به آن اشاره می کنیم مشرب حساس است. بچه های حساس آسیب پذیرتر هستند و احساسات بیشتری به خرج می دهند. به خوبی می دانند که در ارتباط با نیازها، آرزوها و خواسته هایشان چگونه به زندگی واکنش نشان می دهند. این بچه ها برای اینکه خود را با زندگی تطبیق دهند باید با احساس خود بیشتر در تماس باشند. تنها در این صورت است که میل به تغییر در آنها افزایش پیدا می کند. این بچه ها اغلب با شنیدن و درک شدن واکنش مثبت نشان می دهند.
گرچه همه بچه ها به درک شدن نیاز دارند، این بچه ها برای اینکه از شدت مقاومت خود بکاهند باید در مقایسه با دیگران بیشتر درک شوند.
مثلاً کودکی ممکن است بگوید: «کسی حتی یک سلام به من نکرد. روز خیلی بدی داشتم. »
بعد پدر این کودک می گوید: «چه بد. »
سپس کودک می گوید: «سارا با من مهربان بود از نقاشی من خوشش آمد. »
این بچه ها وقتی تأیید می شوند بار دیگر جنبه های مثبت امور را می بینند. آنها به همدلی، و تأیید شدن بیشتری نیاز دارند. روی هم رفته به نظر می رسد که آنها به زمان بیشتری احتیاج دارند. به عجله واداشتن کودکان حساس بر میزان مقاومت آنها می افزاید.
اشتباه بزرگی است اگر پدر بگوید: «اگر سارا با تو مهربان بود روز آنقدرها بدی را پشت سر نگذاشتی. »
زیرا کودک در جواب پدرش می گوید: «چرا روز بسیار بدی را پشت سر گذاشتم. هیچ کس مرا دوست ندارد. »
وقتی کودکی به جنبه های مثبت اشاره می کند او را به حال خود بگذارید تا با این احساس مثبت زندگی کند. از این احساس جدید او برای بی اعتبار کردن احساس قبلی او استفاده نکنید.

بچه های حساس به همدلی و تأیید شدن نیاز دارند.
بدون دریافت پیامهای همدلی، بچه های حساس مسائلشان را بزرگنمایی می کنند تا با همدلی مورد نیازشان دست یابند. اگر کودکی بگوید: «دلم درد می کند» و کسی با او ابراز همدردی نکند احتمالاً اضافه می کند: «سر درد دارم، دلم هم درد می کند و کسی به من توجه ندارد. » بدون همدردی کردن، هر دردی شدیدتر می شود. همدلی نکردن و سخنی در تأیید همدردی نگفتن، درد و رنج بیشتری تولید می کند. وقتی والدین، کودک حساسی را نادیده می انگارند، احساسات و مسایل او بزرگ و بزرگ تر می شوند.
اشتباه بزرگی است اگر پدر و مادر بخواهند به کودک ناراحتشان نشاط بدهند. وقتی کودکی ناراحت است یا افسرده به نظر می رسد توضیح دادن به او که چرا و به چه دلیل نباید افسرده باشد به او کمک نمی کند. وقتی جنبه های مثبت را به آنها یادآور می شویم، برای اینکه درک شوند بیش از گذشته به جنبه های منفی بها می دهند. در این مواقع بهتر این است که پدر و مادر با توجه به سخنان فرزند خود گوش بدهند و بی جهت در مقام حل مسایل او بر نیایند.
بچه های حساس می خواهند بدانند که تنها نیستند و پدر و مادرشان هم مثل آنها ناراحت هستند. موضوع بسیار ظریفی است. درست نیست که پدر و مادر برای دریافت حمایت عاطفی احساساتشان را با فرزندانشان در میان بگذارند، اما پدر و مادر می توانند گوشه هایی از تلاشهای خود را با فرزندانشان در میان بگذارند.
برای مثال، بعد از اینکه کودک از دشواری یا سختی چیزی شکایت می کند. پدر یا مادر ممکن است بگویند: «امروز من هم حال و روز بدی داشتم. در ترافیک خیلی بدی گیر کرده بودم. » پدر و مادر بی آنکه بخواهند با این حرف احساس همدلی و حمایت کودک خود را جلب کنند، بخشی از نیاز او را مرتفع می سازند. »

کودکان حساس باید تجربه کنند که تنها آنها نیستند که رنج می برند.
وقتی کودکان حساس از خود مقاومتی نشان می دهند، به شنیدن جملات همدلی کننده ای از این قبیل احتیاج دارند: «آنطور که معلوم است ناراحت هستی. تو می خواهی این کار را بکنی و من به تو کار دیگری پیشنهاد می کنم. » اگر بچه ها حساس به قدر کافی و به درستی حمایت نشوند نمی توانند از مقاومت خود دست بردارند. بدون حمایت شدن آنها خود را یک قربانی احساس می کنند و به حال خود تأسف می خورند.
این بچه ها به شنیدن این پیام احتیاج دارند که داشتن احساس منفی بدون اشکال است. بچه های حساس برای غلبه بر احساس ناراحتی خود به زمان بیشتری احتیاج دارند. اما به هر صورت اگر بتواند احساس خود را با شخصی دلسوز و علاقه مندی در میان بگذارند از شدت ناراحتی شان کاسته می شود. والدینی که از حساسیت کافی برخوردار نیستند اغلب به اشتباه گمان می کنند که مشکل در کار فرزندشان وجود دارد و با این ذهنیت شرایط کودک را از آنچه هست دشوارتر می کنند.
بعد از شنیدن حرفهای کودک حساس به او فرصتی بدهید تا احساس بهتری پیدا کند. وقتی به احساس بهتر رسید نیازی نیست که به تغییر روحیه و احساس او اشاره کنید. طوری برخورد کنید که انگار حالت او کاملاً طبیعی است. به کودک این پیام را مخابره نکنید که اشکالی در کار او وجود داشت اما حالا مرتفع شده است.
این بچه ها اغلب در برابر فشار برای برقراری روابط جدید مقاومت می کنند زیرا کودکانی با این خصوصیت اغلب برای ایجاد روابط با دیگران در مقایسه با سایرین به زمان بیشتری احتیاج دارند. اما وقتی این رابطه را برقرار می کنند نسبت به دوستانشان صمیمی و وفادار هستند و وقتی کسی به آنها خیانت کند به شدت ناراحت می شوند. یادگرفتن بخشودن و فراموش کردن، مهارت مهمی است که این کودکان باید بیاموزند. وقتی پدر و مادر به حرفهای آنها گوش فرا می دهند و آنها را درک می کنند، به کودک امکان می دهند که با ناراحتی خود کنار بیاید و توانایی بخشودن را در خود افزایش دهد.
وقتی بچه ها به آنچه نیاز دارند می رسند و نیازشان مرتفع می شود استعدادهای ویژه شان شکوفا می گردد. این بچه ها اغلب پر محبت و هم یار هستند و از اینکه به دیگران و به دنیا خدمت کنند لذت می برند.

کودکان فعال به تدراک و ساختار نیاز دارند
مشرب دوم پویایی است. بچه های فعال پویا به واکنش های خود در قبال زندگی اهمیت چندانی نمی دهند و بیشتر می خواهند که تأثیر گذار باشند. آنها به تحمل کردن و انجام دادن و به نتیجه رسیدن علاقه مندند. و اگر بدانند چه می خواهند و برنامه ای برای رسیدن به خواسته شان داشته باشند بسیار موفق و راضی ظاهر می شوند. این بچه ها همیشه آماده حرکتند، به رهبری و پیش افتادن علاقه مندند و می خواهند راه مورد نظرشان را بروند.
این بچه ها به ساختار جدید زیاد احتیاج دارند، در غیر این صورت به راحتی از کنترل شما خارج می شوند و در برابر اقتدار و اختیار شما مقاومت می کنند. آنها همیشه باید پیشاپیش از برنامه خبر داشته باشند، می خواهند قواعد و ضوابط را بدانند، می خواهند بدانند که ریئس و مسئول چه کسی است. در واقع به برنامه و طرح بازی احتیاج دارند. اگر این تدارک به آنها داده شود بسیار حمایتگر و هم یار می شوند و تن به همکاری می دهند. برای به حداقل رساندن مقاومت آنها باید آنها را با محدودیتها، قواعد و مقررات و جهت حرکت برنامه آشنا کنید.
پدر و مادر می توانند به فرزند خود بگویند: «برنامه ما این است که شما اول سوار تاب بشوید و بعد به زمین ورزش برویم تا با هر کدام ده دقیقه باز کنید. » با دادن این ساختار و مشخص ساختن برنامه همکاری کودک به مقدار بسیار بیشتری جلب می شود.
بچه های فعال همیشه باید از قبل بدانند که برنامه چیست، قواعد و مقررات کدامند و مسئولیت بر عهده کیست.
کودکان فعال می خواهند کانون توجه باشند و هر جا که اقدام و عملی وجود دارد آنها هم حضور داشته باشند. می خواهند همیشه حق با آنها باشد، اگر پدر و مادر برنامه آنها را سازماندهی بکنند، بدخلقی می کنند. کودکانی با این خصیصه به فرصتی احتیاج دارند تا رهبری با مهارت شوند. آنها به رهبران شایسته و با صلاحیت احترام می گذارند. پدر و مادر باید دقت کنند که در حضور این گونه فرزندان، ضعیف، مردد، و آسیب پذیر ظاهر نشوند.
بر ای مثال هرگز به این بچه ها نگویید که آنها از همه بهتر فکر می کنند. اگر به آنها برنامه را گفتید و توضیح دادید و با این حال مقاومت کردند و پیشنهاد دادند، به پیشنهادشان گوش بدهید و بعد تصمیم بگیرید که بهترین کاری که می توانید بکنید چیست.
برای به حداقل رساندن مقاومت این بچه ها بهتر است در هر جایی که امکان دارد مسئولیت تصمیم گیری و برنامه ریزی را به آنها واگذار کنید. این بچه ها انرژی سرشاری دارند و اگر پدر و مادر آنها را راهنمایی کنند، از این انرژی خود به بهترین شکل ممکن استفاده می کنند. اگر به این بچه ها مسئولیت بدهید به شدت بر آن می شوند که شما را راضی کنند.
برای به حداقل رساندن مقاومت کودکان فعال از آنها نظرخواهی کنید و یا به آنها مسئولیتی بدهید.
بچه های پویا نیاز دارند که مورد احتیاج باشند. آنها انرژی بسیار زیادی دارند و اگر مجبور شوند مدتی طولانی بدون حرکت و جنب و جوش باقی بمانند ناراحت می شوند. باید کاری صورت دهند، بعد بدون اینکه به قدر کافی فکر کنند کاری صورت می دهند و مشکلی تولید می کنند. به همین دلیل است که می گوییم آنها به ساختار و راه و روش احتیاج دارند. وقتی نوع فعالیت را برایشان مشخص می کنید، انرژی بسار زیادشان به شکلی مثبت و مفید کانالیزه می شود.
راه دیگری برای به حداقل رساندن مقاومت این بچه ها، خسته کردن آنهاست. این بچه ها از اینکه ساکت و بیکار بنشینند ناراحت می شوند، از این رو بهتر است کاری برایشان جور کنید و فعالیتی به آنها پیشنهاد کنید. این گونه انرژی شان مصرف می شود. بچه های فعال به شدت علاقه مندند که رکوردهای شخصی شان را بشکنند، آنها را به دلیل موفقیت هایشان تشویق کنید و مطمئن باشید که مقاومتشان ذوب می شود.
بچه های فعال با کار انجام دادن و اشتباه کردن یاد می گیرند. آنها برای کارهای خوبشان به تأیید و تصدیق نیاز و برای اشتباهاتشان به گذشت و اغماض احتیاج دارند. این بچه ها گرایش فراوان دارند که خودشان را به دردسر بیندازند. اگر از مجازات شدن یا تصدیق نشدن بترسند، اشتباهاتشان را پنهان می کنند و یا در مقام دفاع از این اشتباهات حرف می زنند و در نتیجه از رشد باز می مانند.
بچه های پویا به تأیید شدن به خاطر موفقیت هایشان و به گذشت و اغماض برای اشتباهاتشان نیاز دارند.
برای بچه های فعال، نشستن و گوش دادن دشوار است. برای آنها بهتر این است که تحرک داشته باشند و کاری صورت دهند. وقتی در برابر حرفتان مقاومت می کنند، بهترین کار این است که آنها را به انجام دادن کاری تشویق کنید. صحبت های طولانی با آنها بی فایده است و اغلب به عنوان یک مجازات به حساب می آید.
مثلاً اگر در برابر مرتب کردن اتاقشان مقاومت می کنند، می توانید به آنها بگویید: «ظاهراً درگیر بازی هستی و دوست نداری اتاقت را مرتب کنی. بیا با هم این کار را بکنیم. ببین این طوری... » منتظر باقی ماندن که این بچه ها کاری صورت دهند بی فایده است.
اگر بچه های پویا برای انجام دادن کاری به شما ملحق شوند، از شدت مقاومتشان کاسته می شود. حتی اگر به مقدار اندک به شما کمک می کنند، از آنها تشکر کنید.
بچه های پویا با کاری که صورت داده اند و نتیجه ای که به دست آورده اند خودشان را شناسایی می کنند. آنها عاشق قدرت هستند. وقتی در برابر شما مقاومت می کنند به این تأیید نیاز دارند که می توانند مقاومت کنند اما رئیس در هر حال پدر یا مادر است. حرفشان را تأیید کنید و بعد با صراحت بیشتری درخواستتان را مطرح نمایید.
بچه های فعال و پویا احتیاج دارند که بدانند شما چه می خواهید و چه خواسته ای دارید. جملاتی که با «من می خواهم» شروع می شوند، مقاومت این بچه ها را به حداقل می رسانند. این گونه، به کودک یادآور می شوید که رئیس شما هستید. اگر این بچه ها به درستی حمایت نشوند، از کنترل خارج می شوند و بدرفتاری می کنند.
این بچه ها وقتی از کنترل خارج می شوند، بد خلقی می کنند و می خواهند به دیگران زور بگویند. بسیاری از والدین و بزرگترها از رو به رو شدن با این بچه ها می ترسند. بسیار از والدین با فرزندان فعال خود برخورد نمی کنند و این بر ابعاد مشکل موجود می افزاید. این بچه ها سوای اینکه باید از قوانین و مقررات باخبر باشند باید مقررات تنها رها شدن به حال خود و به اتاق خود فرستاده شدن را بیاموزند.
بچه های فعال در مقایسه با سایر بچه ها نیاز بیشتری به تأیید شدن دارند. آنها از اینکه بشنوند کاری را به اشتباه انجام داده اند متنفرند. به خصوص دوست ندارند کسی در حضور دیگران آنها را تصحیح کند. اگر آنها به طور خصوصی و در خلوت تصحیح شوند، کمتر مقاومت می کنند. به جای اینکه در حضور جمع در مقام اصلاح یا تأدیب آنها برایید، با اشاره ای به آنها بفهمانید که کارشان اشتباه است. آنها به شدت از پدر و مادری که حفظ آبروی آنها را بکند متشکر می شوند.
می توانید با کودک خود قراری بگذارید. مثلاً به او بگویید اگر دست به گوش خود بگذارید معنایش این است که می خواهید او رفتار ملایم تری را به نمایش بگذارد. و یا اگر دست به چانه خود مالیدید، نشانه آن است که او بلند حرف می زند. بچه ها از این علامت های پدر و مادرشان استقبال می کنند.
وقتی این بچه ها ساختارهای لازم را پیدا کنند خود به خود حساس تر، پرمهرتر و سخاوتمندتر می شوند.

کودکان تأثیرپذیر به پرت شدن حواس و جهت گرفتن احتیاج دارند.
سومین مشرب مورد اشاره ما تأثیر پذیر بودن است. بچه های تأثیر پذیر اجتماعی و معاشرتی هستند. آنها تحت تأثیر دنیای پیرامون خود قرار می گیرند و به روابطشان با دیگران بها می دهند. آنها از انگیزه فراوانی برخوردارند که همه چیز زندگی را ببینند، بشوند، بچشند و تجربه کنند. کودکان با این ویژگی علایق فراوان دارند زیرا در مقایسه با سایر کودکان به تحریک بیشتری احتیاج دارند.
با هر تجربه جدید بخش جدیدی از خود را به نمایش می گذارند. با آنکه این بچه ها به تغییر علاقه مند هستند به تمرکز کردن و دقیق شدن بی علاقه اند. وقتی مثلاً به آنها می گویید که کتشان را بپوشند یا کاری را به طرز خاصی انجام دهند در برابرتان مقاومت می کنند. آنها به آزادی عمل بیشتری احتیاج دارند.
این بچه ها اغلب کارهایشان را تکمیل نمی کنند و معمولاً از فعالیتی به سراغ فعالیت دیگر می روند. مهم است که پدر و مادر به این امر توجه داشته باشند و بی جهت نگران نشوند. این کودک به گشت و پرسه زنی علاقه است. گیجی و در هم بر همی بخشی از فرایند یادگیری آنها است. این بچه ها در مراحل بعدی زندگی و زمانی که رشد می کنند و بزرگ می شوند با آمادگی بیشتری به کارها دقیق می شوند و کارهایشان را تکمیل می کنند.
کودکان تأثیرپذیر به طور طبیعی و مانند یک پروانه از کاری به سراغ کار دیگر می روند. نیاز به وقت دارند تا همه جا را سیاحت کنند. می خواهند زندگی را تجربه کنند و دنیا را بیابند. بسیار حواس پرت هستند. مرتب باید به آنها خط و جهت داد. وقتی گفته یا دستورالعمل شما را فراموش می کنند منظورشان این نیست که در برابر شما مقاومت کرده باشند. آنها خیلی ساده و به راحتی فراموش کرده اند و هرگز نباید آنها را به این دلیل شماتت کرد. آنها به تدریج و زمانی که بزرگ می شوند توجه کردن و دقیق شدن را می آموزند. این بچه ها تحت تأثیر فرصت های جدید به راحتی حواسشان پرت می شود. از این گرایش می توان برای به حداقل رساندن مقاومتشان استفاده کرد.
کودکان تأثیرپذیر با واکنش نشان دادن به تجربه های مختلف زندگی، خودشان را می شناسند.
وقتی کودکان تأثیرپذیر در برابر درخواست شما مقاومت می کنند باید آنها را به انجام دادن کار متفاوتی تشویق کنید. این کودک به پرت شدن حواس و بعد جهت گیری جدید احتیاج دارد. با هر بار پرت شدن حواس جنبه دیگری از آنها خودنما می شود که این یکی میل به همکاری دارد. اجازه بدهید به چند مثال توجه کنیم.
بچه ها زمان حال را همیشگی و جاودانه می پندارند. وقتی کاری کمی طول می کشد این برداشت را دارند که کار تمام شدنی نیست. ادامه دار است. با ساده تر کردن کارها و با کمک کردن به فرزندانمان، آنها به این نتیجه می رسند که کار تفریحی است. در این شرایط وقتی به سالهای نوجوانی می رسند، کار مدرسه برایشان خوشایندتر می شود.
بهتر است بچه ها تا سن هفت سالگی احساس کنند که از آنها مراقبت می شود. بعد از فاصله سنی هفت تا چهارده سالگی بچه ها باید با بازی کردن، آواز خواندن، انجام دادن کارهای دستی، نقاشی، فراگیری نواختن یک آلت موسیقی، یا شرکت در برنامه های ورزشی، تئاتر انجام دادن تکالیف مدرسه در خانه و انجام دادن برخی از کارها در منزل، کارهای تفریحی بکنند. کمک کردن در شستن ظرفها، نظافت کردن اتاق و مراقبت از حیوانات دست آموز خانگی مسلماً کارهای مفیدی است که بچه ها می توانند انجام دهند. به این قبیل کارها، کار بیش از اندازه اطلاق نمی شود. بهترین راه برای اطلاع از اینکه به فرزندانتان تا چه اندازه کار بدهید این است که به مقاومت آنها توجه کنید و با توجه به اندازه مقاومت آنها در کار پیشنهادی تجدید نظر نمایید.
وقتی بچه ها در کودکی شاد بودن را تجربه می کنند، در سنین نوجوانی به سادگی به انجام دادن کارهای سخت تر تن می دهند. اما اگر بچه ها در کودکی کار کنند و برنامه های تفریحی نداشته باشند، هرگز شاد و خوش بودن را نمی آموزند. در نوجوانی علیه کار می شورند یا اینکه تن به کار سخت می دهند و تفریح و شادی را کنار می گذارند.
تا یکصد سال قبل بچه ها در کارخانه ها کار می کردند، اما به تدریج جامعه به این نتیجه رسید کهاین به نوعی بهره کشی از بچه هاست. امروزه به این نتیجه می رسیم که کار کشیدن از بچه ها در منزل هم کار درستی نیست. کار پدر و مادر این است که به فرزندان خود سرویس بدهند و کار فرزندان هم این است که دریافت کننده این خدمت باشند. بعد، حدود هفت سالگی بچه ها نیاز جدیدی پیدا می کنند: نیاز به داشتن تفریح و بازی کردن با افراد خانواده و با دوستان. این زمانی است که قرار است بچه ها یکی از مهمترین مهارتهای مورد نیازشان را به دست آوردند که همانا نیاز به شاد بودن است.
وظیفه پدر و مادر دادن خدمت و کار کودک، دریافت این خدمت است.
بسیاری از بالغها هرگز نمی آموزند که چگونه شاد باشند و چگونه از زندگی شان استفاده کنند. علتش این است که هرگز شاد بودن و تفریح کردن را نیاموخته اند. شاد زیستن یک مهارت است و این مهارت در فاصله 7 و 14 سالگی ایجاد می شود. کار درس و مشق بیش از اندازه و داشتن مسئولیت زیاد قبل از رسیدن به دوران نوجوانی توانایی شخص را در شاد بودن در مراحل بعدی زندگی محدود می کند. نوجوانهایی که این گونه تربیت شده اند؛ یا اشخاصی فاقد احساس مسئولیت می شوند، یا بر عکس زیاد کار می کنند اما از زندگی خود لذت نمی برند.
اغلب والدین به اشتباه گمان می کنند وظیفه آنها این است که سخت کار کردن و مسئول بودن را به فرزندانشان آموزش بدهند. بچه ها مسئول بودن را از طریق رفتار مسئولانه پدر و مادرشان می آموزند. بچه ها درصورتی زیاد کار می کنند که ببینند پدر و مادرشان زیاد کار می کنند. بچه ها تقریباً همه چیز را با تقلید کردن می آموزند. و سرانجام کارهایی را انجام می دهند که از پدر و مادرشان دیده اند. با این ذهنیت پدر و مادر می توانند با خاطر جمعی زندگی شاد و سعادتمندی را برای فرزندانشان تدارک ببینند. کار سخت، قبل از بالغ شدن بچه ها، ضرورت ندارد.

هدیه ی مطالعه
وقتی کودک قبل از خواب بیقراری می کند، سوای خواندن آواز، خواندن داستان برای او بسیار مؤثر است و اغلب کودک را به خوابی عمیق فرو می برد. خواندن داستان برای همه کودکان مفید و مؤثر است. هر چند که کودک تأثیرپذیر در مقایسه با سایر بچه ها پاسخ مناسب تری می دهد. بچه ها گرسنه ی شنیدن داستان، افسانه و اسطوره هستند: بچه ها دوست دارند که از سرزمینهای دور و مردمی که در دور دست زندگی می کنند مطالبی بشنوند.
بچه ها تا قبل از نه سالگی در یک دنیای جادویی به سر می برند. آنها پیشاپیش جهان را تجربه کرده اند. جایی برای نگرانی پدر و مادر وجود ندارد. بگذارید کودکتان رشد کند و خود را با دنیای حقیقی تطبیق دهد. بچه ها تا حدود هفت سالگی از منطق و استدلال چیزی برداشت نمی کنند و تا قبل از سیزده سالگی اندیشه انتزاعی و مجرد را درک نمی کنند.

به فرزندان فرصت بدهید تا خود را برای دنیای واقعی آماده کند.
وقتی بچه ها از اخبار می شنوند که یک قاتل آزادانه در اجتماع می گردد، مانند بزرگترها نگران می شوند. استفاده از منطبق برای به حداقل رساندن این هراس مؤثر واقع نمی شود. اثری ندارد اگر به او بگویید: «ما در محله ی امنی زندگی می کنیم و از این رو خطری تو را تهدید نمی کند. » اندیشه جادویی به راه حلهای جادویی نیاز دارد. برای کاستن از مقاومت کودک بهتر است او را از شنیدن اخبار و دیدن برنامه های خبری قبل از اینکه او به هفت سالگی برسد باز دارید.
وقتی برای بچه ها داستان می خوانید به سادگی توجهشان را از مشکلات زندگی دور می کنید. بچه ها با شنیدن داستان به خلاقیت می رسند و احساس قدرتمندتری از خود پیدا می کنند.

استفاده از پرت کردن حواس برای جهت دادن دوباره
همه بچه ها می توانند از روش پرت کردن حواس به شکلی سود ببرند. تا سنن هشت سالگی می توان حواس بچه ها را با خواندن یک کتاب داستان به خصوص اگر تصاویر جالب و خیالی داشته باشد پرت کرد. مهم نیست که این قصه با آنچه کودک در برابرش مقاومت می کند در ارتباط باشد. کافی است موضوع عوض شود و شما با آب و تاب داستانی را برای او بخوانید.
وقتی کودکتان در برابر پوشیدن لباسش مقاومت می کند، کافی است با لحنی که انگار برایش داستانی تعریف می کنید به او مثلاً بگویید: «ببین چه برگهای زیبایی هستند، به اون درختها نگاه کن، چقدر قشنگ هستند. یادم هست یک روز به جنگل رفته بودم. اطرافم پر از درختها بلند و تنومند بود. آسمان آبی آبی بود. بالای سرم یک تکه ابر سفید دیده می شد. همه مدت روز راه رفتم تا به کلی خسته شدم. نمی دونی راه رفتن توی جنگل چه کیفی داره، خوب حالا کتت را بپوش. »
به این روش، برقراری ارتباط مؤثر می گویند. وقتی داستانی تعریف می کنید که به کودک امکان تجسم می دهید، کودک خود به خود مقاومتش را کنار می گذارد و با شما ارتباط مؤثر برقرار می کند. در نتیجه میل کودک به همکاری افزایش می یابد.
برای به حداقل رساندن مقاومت کودک با او ارتباط مؤثر برقرار کنید و بعد از او بخواهید که به شما بپیوندد.
زمان نشانه تغییر فعالیت است. وقتی به این کودکان می گوییم: «حالا زمان آن رسیده که...» این برداشت را می کنند که همه چیز مرتب است و طبق برنامه به پیش می رود.
با آنکه این بچه ها دوست دارند به آنها گفته شود چه باید بکنند در مقابل اینکه به عجله کاری را صورت دهند مقاومت می کنند. این کودکان نیز مانند کودکان حساس به زمان بیشتری برای هماهنگ شدن با تغییرات یا ایجاد تغییر نیاز دارند. این بچه ها به تضمین فراوان احتیاج دارند که همه چیز طبق برنامه جریان عادی خود را طی می کند. این چیزی است که به آن عادت کرده اند. تکرار به آنها احساسی از آرامش می دهد.
می توانند از گذشت زمان لذت ببرند. این بچه ها خود به خود خلاق و مبتکر نیستند. نیاز دارند که کسی به آنها بگوید: «خوب حالا وقت آن رسیده که...» در غیر این صورت ممکن است به حال خود بنشینند و در رویا فرو روند. این بچه ها عاشق راحتی فیزیکی هستند. به جای اینکه خودشان را به دردسر بیندازند ترجیح می دهند که بنشینند و نگاه کنند.
بر خلاف کودکان پویا، این بچه ها نیازی به رهبری کردن و پیش افتادن ندارند. در کودک و کمسالی اغلب نیاز دارند که به تماشا بنشینند. ممکن است که پنجاه بار کودک دیگری را حین انجام دادن عملی تماشا کنند و بعد ناگهان همان کار او را بکنند. مشاهده و تماشا برای جلب علاقه آنها برای مشارکت کافی است.
کودک چهار ساله از اینکه سایر بچه ها را سرگرم بازی ببیند، احساس تک افتادگی نمی کند. به تماشا علاقه مند است. انگار از طریق دیگران فعالیت خود را انجام می دهد. این مسئله ای نیست. سرانجام فرصت مشارکت او هم فرا می رسد. در حدود هفت سالگی، دعوت به مشارکت از این بچه ها اشکالی ندارد، اما حتی اگر در همین سن و سال کودک مقاومت کرد، بگذارید که این کار را بکند. اشکالی به وجود نمی آید.
راه تشویق کودک پذیرنده این نیست که از سؤال کنید «دوست داری این کار را بکنی؟» به جا آن بهتر است به او بگویید: «خوب حالا وقت آن است که...»

توجه به آداب
کودکان پذیرنده باید ارزشمند بودن خود را تجربه کنند و با هر یک از والدین ارتباط خاص برقرار سازند. با انجام فعالیت های طبیعی تربیت فرزندان و انجام وظایف در زمان به خصوص، بچه ها با آداب و تشریفات آشنا می شوند. صحبت کردن مکرر درباره آداب نیز سببی است تا کودک آن را از یاد نبرد. بچه ها برای اینکه احساس کنند موجودات منحصر به فردی هستند به انجام دادن فعالیت های مشخصی در اوقات خاص نیاز دارند.

تشریفات عملی
نمونه های از تشریفات وجود دارند که به زندگی کودک آهنگ می دهند. البته همه اینها در همه خانواده ها عملی نیستند. به چند نمونه زیر توجه کنید.
ـ بیدار شدن در زمان معینی قبل از رفتن به مدرسه.
ـ استفاده از یک صندلی مشخص به هنگام صرف غذا.
ـ رفتن به مدرسه در زمان معینی.
ـ تحویل گرفتن کودک از مدرسه در زمان معین و توسط یک شخص به خصوص.
بچه های پذیرنده تحت تأثیر آهنگ هایی که به آن نیاز دارند به توانمندی سطح بالایی می رسند و استعدادهایشان را بروز می دهند.

تأمین خواسته های بچه ها
ممکن است به این نتیجه برسید که داشتن فرزند کمتر که این روزها مد روز است چیز خوبی است. اما به هر صورت توجه داشته باشید آنچه توضیح دادیم کارهایی است که انجام دادن آن از عهده همه پدرها و مادرها ساخته است. اما ممکن است برایتان از آن جهت چشمگیر بنماید که به تازگی آنها را شروع می کنید و تجربه قبلی ندارید. وقتی به اینها عادت کردید و از آنها در کار تربیت فرزندانتان استفاده نمودید، به این نتیجه می رسید که کار آنقدرها دشواری نیست.
توجه به این روشها از شدت مقاومت کودک می کاهد، اما رعایت آنها به زمان و تدارک نیاز دارد و گاه از هر دو اینها محروم هستیم. مهارت های بعدی که بررسی می کنیم حتی در زمانی که شما فرصت کافی نداری مؤثر واقع می شوند.
بچه ها در هر سنی که باشند به عباراتی که حواسشان را پرت کند جواب مساعد می دهند. «خوب حالا این کار را بکنیم...»، «حالا بیا...». به جای اینکه از کودک سؤال کنید که دوست دارد چه کند، رهبری را به دست بگیرید و ابتکار به خرج دهید.
به جای اینکه مستقیماً چیزی را از کودک بخواهیم، پدر یا مادر به کودک پیشنهاد می دهند که می تواند مقاومت کند و بعد به تدریج به خواسته او می رسند. روی هم رفته سؤال از کودک که چه می خواهد، چه احتیاجی دارد و یا حتی چه احساسی می کند درست نیست. به جای آن بهتر است که پدر و مادر به فرزندانشان پیشنهاد بدهند. فرزند آنها می تواند پیشنهاد را بپذیرند، یا در برابر آن مقاومت کند. کودک با مقاومت کردن به این نتیجه می رسد که چه می خواهد و چه خواسته ای دارد.
بهتر از کودک نپرسیم که چه می خواهد، چه احتیاجی دارد و یا حتی چگونه احساس می کند.

کودکان پذیرنده به آداب و آهنگ احتیاج دارند
مشرب چهارم پذیرنده بودن است. کودکان پذیرنده بیشتر به جریان زندگی بها می دهند. می خواهند بدانند که بعداً چه اتفاقی خواهد افتاد. می خواهند بدانند که چه انتظاری باید داشته باشند. وقتی از جریان زندگی مطلع شوند به شدت همکاری می کننند. این کودکان در برخورد با شرایطی که ندانند چه اتفاقی خواهد افتاد مقاومت می کنند.
باید زمان مشخصی برای غذا خوردن، برای خوابیدن، برای بازی کردن، برای در کنار پدر و مادر بودن و خلاصه زمان مشخصی برای همه ی امور زندگی وجود داشته باشد. این بچه ها به عباراتی از قبیل «حالا وقت آن است که...»، «خوب حالا...» واکنش خوبی نشان می دهند.
این بچه ها به شدت خوش طبیعت و اندیشمند هستند. احتیاج به فرصت و زمان دارند تا همه کارهایشان را انجام دهند. این بچه ها در برابر تغییر مقاومت نمی کنند. کار گرفتن تصمیمات سریع عاجزند و نباید از آنها بپرسید که چه می خواهند، چه فکری در سر دارند، یا چه احساسی می کنند. به جای آن باید به آنها گفت که چه باید بکنند.
کودکان پذیرنده، خوش طبیعت ترین و اندیشمندترین بچه ها هستند.